คารวะหัวใจ “รศ.อัศวิณีย์” เล่าวินาทีขึ้นศาล คดีฟ้องเอาผิดมือโพสต์หมิ่นหยาบ ย้ำชัดสภาพคนโดนล้างสมองมีจริง

เมื่อถึงวันนัด เช้าวันจันทร์ที่ 2 ตค.66 โจทก์มานั่งรอจำเลยเช่นเคย ตามหมายนัดของศาล ที่หน้าห้อง ตั้งแต่ก่อน 9.00 น. เมื่อศาลขึ้นบัลลังก์ เห็นว่าจำเลยยังไม่มา จึงให้คดีอื่นขึ้นก่อน เพราะเรายังต้องรอจำเลย จนถึงเวลาประมาณ 10.00 น. ศาลจึงจำต้องพิจารณาสรุปคดีว่า…“ให้ออกหมายจับ” ไปตามระเบียบ จนท.พิมพ์เอกสาร ให้โจทก์และทนาย เซ็นต์เอกสารเรียบร้อย ศาลได้ลงจากบัลลังก์ จนท.ปิดห้อง เพราะหมดคดีต่างแล้ว

โจทก์ กำลังเดินทางกลับออกจากศาล มีโทรศัพท์จากทนายโทรมาว่า…“อาจารย์ออกจากศาลแล้วหรือยัง เพราะจำเลยเพิ่งมาถึง…” ในความเป็นครู (ที่ไม่เคยทำบุญคนขึ้นเลย..) จึงเดินกลับเข้ามาในศาล เพื่อให้โอกาสพูดคุยกับน้องคนนี้ก่อน ตามที่ศาลเคยขอไว้ แล้วให้ทนายแจ้ง จนท.ช่วยแจ้งศาล ว่าจำเลยเพิ่งมาถึง…จะยอมมาพิจารณาคดีอีกรอบมั้ย..จนศาลต้องมาเปิดห้องแล้วตามผู้พิพากษาให้กลับอีกรอบ…น้องยอมขอโทษและสารภาพว่าเข้าใจผิด จึงเป็นที่มาแห่ง ”การขอโทษ“ ในวันนี้…

ทราบจากการพูดคุยได้ว่า ที่มาศาลช้า เพราะเดินทางมาคนเดียว นั่งรถไฟมาถึงเชียงใหม่ ประมาณ 7 โมง แล้วไม่รู้ว่าศาลมาทางไหน ซึ่งโทรศัพท์ก็ดันมาเสีย เปิดไม่ติด จึงตัดสินใจเดินมา ตอนแรกมีคนบอกทางผิด เดินไปเกือบถึงศาลเยาวชนแล้ว แต่พอถามคนตามทางอีกรอบ บอกศาลจังหวัด ต้องเดินย้อนมาอีกทาง กว่าจะเดินมาถึงศาล ก็ใช้เวลาประมาณ 2 ชั่วโมงกว่า

ที่ต้องมาคนเดียว ไม่มีใครมาด้วยนั้น เพราะเมื่อที่บ้านทราบ ก็ถูกคุณแม่ว่า แล้วให้มาขอโทษอาจารย์ แต่ไม่มีเงินเดินทางมา ซึ่งคุณพ่อคุณแม่ไม่ได้ทำงาน ต้องดูแลคุณปู่ที่ป่วย และตัวเองตกงาน เพิ่งได้งานใหม่เมื่อไม่กี่สัปดาห์…“อาจารย์ก็คิดว่า จะจริงหรือไม่จริง ต้องเชื่อหรือไม่ คนพูดก็รู้ดีแก่ใจอยู่แล้วค่ะ…”

หลังจากเสร็จคดี จึงดูให้เค้าลองชาร์จแบตอีกรอบ ก็ยังเปิดโทรศัพท์ไม่ติด (ในความเป็นห่วง อายุก็พอๆกับลูก) จึงถามไปว่า ”แล้วจะกลับยังไงคะ“ น้องบอกว่าจะเดินกลับ หรือไปหารถแดง ก็อาจจะกลับรถไฟหรือรถทัวร์ (ซึ่งจริงๆแล้วแถวนั้นไม่มีรถแดงเข้ามาหรอก)…จึงตอบไปว่า “เดี๋ยวอาจารย์ไปส่งที่สถานีรถไฟ” ก็ทำให้ได้เช็คเส้นทางเดินขามาไปด้วย (ซึ่งก่อนรับปากจะมาส่งนั้น ก็ลองดู google map พบว่าระยะทางจากสถานนีรถไฟมาถึงศาลจังหวัด 9.5 กิโลเมตร ใช้เวลาเดินประมาณ 2 ชั่วโมงกว่า)

…จากคำพูดของน้อง ไม่ว่าจะจริงหรือไม่จริง ต้องเชื่อหรือไม่เชื่อ อาจารย์จะถูกหลอกหรือไม่ก็ตาม อาจารย์เชื่อว่า…คนที่รู้ดีที่สุดก็คือ ผู้พูดนะคะ เพราะต้องรู้อยู่แก่ใจตัวเองดีที่สุดอยู่แล้วค่ะ…และความสงสารของอาจารย์ ก็ยังคงมีอยู่ เมื่อต้องเห็นเยาวชนที่ ถูกกลอกจากสื่อฯ ต่างๆ ในสังคมมากมาย คนแล้วคนเล่า ทั้งที่ผู้ใหญ่เป็นผู้กระทำ ล้างสมองหลอกใส่ความคิด ให้ทำแต่ในสิ่งที่ผิดๆ จนแยกแยะไม่ได้ว่า สิ่งใดไม่ควรหรือไม่ควรทำ และไม่มีใครคิดที่จะพยายามหาวิธีหยุดอำนาจชั่วร้ายเหล่านี้ได้

จะมาคิดได้(บ้าง) ก็ต่อเมื่อต้องถูก..#โดดเดี่ยวหน้าบัลลังก์

จากโจทก์ ที่มีแต่การขอให้ช่วย…“ให้อภัย” ถึงจะช่วยแก้ปัญหาอะไรสังคมไม่ได้มาก แต่ก็จะขอเป็นส่วนหนึ่ง…ที่จะช่วยสอนให้เยาวชน อย่างน้อยก็ทีละคนสองคน ได้คิดกลับตัวกลับใจ ไม่กระทำผิดซ้ำอีกนะคะ ซึ่งก็ยังดีกว่าการพบเห็นปัญหาแล้วนิ่งเฉยค่ะ….สาธุ

ปล.ขอความกรุณาไม่ซ้ำเติม และขอโพสต์ด้วยถ้อยคำที่สุภาพนะคะ เพื่อเป็นตัวอย่างที่ดี ให้แก่เยาวชนด้วยค่ะ