“ชัยธวัช” พูดเต็มปากโกรธมาก รทสช.ชงญัตติทบทวนอารักขาขบวนเสด็จฯ ติงจนท.รัฐจัดการปัญหา อ้างห่วงเหมือนเหตุ 6 ตุลา

นายชัยธวัช กล่าวต่อว่า เราเห็นตรงกันว่าขบวนเสด็จของสมเด็จพระเทพฯ ในวันที่ 4 กุมภาพันธ์ ที่ผ่านมานั้นเจ้าหน้าที่ได้ดำเนินการไปอย่างเหมาะสมแล้ว อย่างน้อยก็ในแง่ที่ว่าไม่ได้สร้างผลกระทบต่อประชาชนเกินสมควร เราไม่อยากเห็นเหตุการณ์อย่างวันที่ 4 กุมภาพันธ์เกิดขึ้นอีก เมื่อนายเอกนัฏ พร้อมพันธุ์ เป็นผู้เสนอญัตติแรกนั้น ยอมรับว่าตนเองนั้นโกรธ แต่ก็สามารถสงบสติอารมณ์ได้ ด้วยเหตุที่นึกถึงพระราชดำรัสว่า ประเทศไทยเป็นประเทศแห่งการประนีประนอม เมื่อสงบสติอารมณ์ได้ ไม่ใช้อารมณ์โกรธ ก็คิดที่จะหาวิธี หรือเสนอวิธีการที่จะบริหารจัดการ เพื่อไม่ให้เหตุการณ์แบบนั้นเกิดการบานปลาย นำไปสู่การปะทะ และการขัดแย้งที่บานปลายกว่านี้ถือเป็นเรื่องที่ดี

นายชัยธวัช ระบุว่า ปัญหาอยู่ที่ว่าเราจะบริหารจัดการเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ให้บานปลายมากกว่านี้อย่างไร ถือเป็นประเด็นที่ต้องถกเถียงอภิปรายอย่างรอบด้าน ซึ่งยืนยันว่า เวลาเราพิจารณาเรื่องมาตรฐานงานปลอดภัย เราไม่สามารถที่จะพิจารณาเฉพาะเรื่องกฎหมายระเบียบแผนในการถวายความปลอดภัยได้อย่างเดียวเท่านั้น

นายชัยธวัช ยกตัวอย่างเหตุการณ์ที่กระทบต่อการถวายความปลอดภัยต่อองค์พระมหากษัตริย์ และพระบรมมาวงศานุวงค์อย่างรุนแรงที่สุด ว่า วันที่ 22 กันยายน 2520 เคยเกิดเหตุการณ์ลอบทำร้ายในหลวงรัชกาลที่เก้า และพระบรมวงศานุวงค์หลายพระองค์ที่เสด็จไปด้วย ระหว่างเสด็จพระราชดำเนินไปจังหวัดยะลา ซึ่งเหตุการณ์รุนแรงกว่าเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นหลายเท่า มีความปั่นป่วนในขบวนเสด็จ และเกิดการลอบวางระเบิดใกล้ที่ประทับของพระองค์ จะพิจารณาเรื่องนี้เรื่องเดียวไม่ได้ แต่ยังเกี่ยวข้องกับความขัดแย้งของเหตุการณ์ในภาคใต้ขณะนั้นด้วย เหตุการณ์การถวายความปลอดภัย จึงเกี่ยวข้องกับปัญหาทางการเมือง และปัญหาทางความคิด ซึ่งในครั้งนั้นก็ใช้วิธีทางการเมืองจัดการ โดยเกิดกลุ่มฝ่ายขวาทางการเมือง พยายามใช้กรณีที่เกิดขึ้น ปลุกปั่น กล่าวหา โจมตีว่า รัฐบาลขณะนั้น ไม่มีความจงรักภักดีเพียงพอ จนนำไปสู่การรัฐประหาร และกว่าประเทศจะฟื้นฟูไปสู่ประชาธิปไตยที่สมบูรณ์ต้องใช้เวลาหลายปี

ส่วนตอนนี้เราก็ชอบกันดีว่าไม่ใช่ปัญหาเกี่ยวกับการถวายความปลอดภัยอัน เกิดจากการก่ออาชญากรรม เพื่อหมายปองทำร้ายพระบรมวงศานุวงค์ แต่เป็นปัญหาที่สืบเนื่องมาจากความขัดแย้งทางการเมือง และความขัดแย้งทางความคิด ซึ่งต้องยอมรับในส่วนนี้ ถึงจะพิจารณาอย่างรอบด้านได้ว่าจะจัดการอย่างไร