ซาบซึ้งสุด “หมอเหรียญฯ” เล่าชีวิตรักพ่อแม่ กว่า 75 ปีคู่ทุกข์ยาก สู้ตรากตรำสร้างตัวเพื่อลูก 9 คน

พ่อแม่ชอบอากาศเย็นสบาย แต่ไม่หนาวจนเกินไปจนถึงกับมีหิมะ พ่อแม่จึงเลือกที่จะใช้ชีวิตบั้นปลายที่เมืองเพิร์ธ รัฐออสเตรเลียตะวันตก ซึ่งเป็นเมืองที่มีประชากรไม่หนาแน่น

รัฐออสเตรเลียตะวันตก เป็นรัฐที่มีแผ่นดินกว้างขวางมากที่สุดของประเทศออสเตรเลีย ออสเตรเลียตะวันตกมีเนื้อที่ใหญ่กว่าประเทศไทยถึง 6 เท่า แต่กลับมีประชากรทั้งรัฐแค่กว่า 1 ล้านคนเศษ จะมีประชากรหนาแน่นอยู่ที่เมืองเพิร์ธซึ่งเป็นเมืองหลวงไม่ถึง 3 แสนคน(ข้อมูลเมื่อปี พ.ศ.2537 หรือ 30 ปีที่แล้วนะครับ)

ประชากรในเมืองเพิร์ธ มีจำนวนพอๆกับเขตหลักสี่ แต่พื้นที่เมืองเพิร์ธซึ่งเป็นเมืองหลวงของออสเตรเลียตะวันตก มีเนื้อที่กว้างขวางกว่ากรุงเทพมหานครเสียอีก เพิร์ธจึงเป็นเมืองที่พ่อแม่ชอบพักเมื่อเข้าสู่ฤดูร้อนของไทย ดังนั้น มี.ค.- ส.ค. ของทุกๆปี พ่อแม่ของผมก็จะไปอยู่ที่เพิร์ธ เพราะอากาศเย็น

พ่อแม่สามารถเดินทางไปๆมาๆ ระหว่าง เพิร์ธ กับ กรุงเทพฯ ซึ่งใช้เวลาในการบินเดินทางไม่กี่ชั่วโมง ออกจากกรุงเทพฯ 7 โมงเช้า ถึงสนามบินเพิร์ธบ่าย 3 ผ่านการตรวจคนเข้าเมืองแล้วเดินทางออกจากสนามบินจนถึงบ้านริมมหาสมุทรอินเดียก็ประมาณ 5 โมงเย็น พ่อแม่มีเวลาได้ยลโฉมต้นไม้โดยเฉพาะดอกกุหลาบที่แม่ชอบปลูก ดอกใหญ่มาก สวยงามเชียวครับ (แม่ปลูกต้นไม้เก่ง) ท่ามกลางฟ้าใส แล้วยังมีเวลาชมพระอาทิตย์ตกทะเล ริมมหาสมุทรอินเดีย จากสนามหญ้าหน้าบ้านหลังเล็กๆ ของพ่อแม่

พ่อแม่มีลูกสาวมากถึง 8 คน การมีลูกสาวมากจึงเป็นบุญของพ่อแม่ที่มีลูกสาวคอยดูแลปรนนิบัติพ่อแม่ โดยเฉพาะพี่สาวของผมที่ไม่มีบุตรนี่แหละครับ วางแผนสลับเวรดูแลปรนนิบัติพ่อแม่อย่างดีมากๆ จนมีอายุยืนนานกันทั้งคู่

ส่วนตัวผมเองเป็นลูกคนที่ 8 เป็นลูกชายคนเดียว ไม่ได้ดูแลปรนนิบัติพ่อแม่ ผมทำหน้าที่เป็นผู้บริหารกิจการธุรกิจที่พ่อแม่ลงทุน เพื่อให้มีรายได้จากเงินปันผลเข้าสู่ ‘กงสี’ ที่มีชื่อว่า ‘บริษัท สินทรัพย์แน่นหนา จำกัด’ ซึ่งเป็นกองทุนและทรัพย์สินของพ่อแม่ที่ก่อตั้งขึ้นเพื่อให้เป็นกองทุนและกองมรดก สำหรับลูก หลาน เหลน โหลน ได้ใช้กันสืบไป …นี่คือเจตนารมณ์ของพ่อและแม่

ผมจะทำหน้าที่เสนาธิการวางแผนให้พ่อแม่ในการจัดตั้ง ‘กงสี’ ที่มีชื่อว่า ‘บริษัท สินทรัพย์แน่นหนา จำกัด’ เพื่อเป็นกองทุนและกองมรดกทรัพย์สินของพ่อแม่ อย่าเพิ่งจินตนาการว่า ‘บริษัท สินทรัพย์แน่นหนา จำกัด’ เป็นกองทุนและกองมรดกที่ใหญ่โตมั่งคั่งร่ำรวยกันนะครับ ยังเป็นแค่ ‘กงสี’ ที่พอมีพอใช้เท่านั้น เพราะเรามีรายได้จากเงินปันผลจากกิจการที่พ่อแม่ลงทุนน้อย แต่ครอบครัวเราดำรงชีวิตสุขนิยมอย่างสมถะ ไม่หรูหรา เรียบง่าย

เมื่อปี พ.ศ.2555 ผมและครอบครัวไปพักอยู่กับพ่อแม่ที่เพิร์ธ ขณะนั้นพี่สาว ลูกคนที่ 2 ของพ่อแม่ป่วยด้วยโรคมะเร็งลำไส้ใหญ่ระยะสุดท้ายแล้ว พ่อแม่บอกว่า หากเป็นไปได้ให้ผมวางแผนการพัฒนา รพ.มงกุฎวัฒนะให้มีขีดความสามารถรักษาโรคมะเร็งให้ได้อย่างเบ็ดเสร็จ

การพัฒนา รพ.มงกุฎวัฒนะให้มีขีดความสามารถรักษาโรคมะเร็งได้อย่างเบ็ดเสร็จนั้นเป็นเรื่องยากมาก ยากยิ่งกว่าการพัฒนาขีดความสามารถทางการแพทย์เฉพาะทางสาขาอื่นๆ ทั้งการลงทุนที่ต้องใช้เงินลงทุนสูงเพราะเครื่องมือแพทย์ในการรักษาโรคมะเร็งมีราคาสูงมาก ที่สำคัญยิ่ง คือ บุคลากรทางการแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ ทั้งแพทย์เฉพาะทางและบุคลากรสหวิชาชีพที่หายากขาดแคลน โดยเฉพาะบุคลากรทางการแพทย์ผู้เชี่ยวชาญสาขา ‘รังสีรักษาและมะเร็งวิทยา’