“ดร.ปิยนาถ” รับไม่ได้ “อ.ชาญวิทย์” ด้อยค่าวิชาประวัติศาสตร์ ชี้สำคัญเรียนรู้รากเหง้าสถาบันชาติ

และต่อมาเมื่อได้ทำวิทยานิพนธ์และทำวิจัยอีกหลายเรื่อง ได้อ่านและจับต้องเอกสารร่วมสมัยที่ศึกษา ซึ่งถือเป็นหลักฐานขั้นต้นทางประวัติศาสตร์ อันมีคุณค่าทั้งตัวเอกสารเองและเนื้อหาในเอกสาร จนมาถึงบัดนี้เป็นเวลาหลายทศวรรษแล้วได้นำองค์ความรู้ทางประวัติศาสตร์ที่บุพการี บรรพบุรุษและบูรพาจารย์มอบให้มาสร้างสรรค์สิ่งที่มีคุณประโยชน์ให้แก่ตนเอง ครอบครัวและสังคมโดยรวม

ดิฉันยินดีและภาคภูมิใจที่ได้เรียนวิชาประวัติศาสตร์ในประเทศไทย และได้รับสิ่งดีงามหลายอย่างจากวิชาประวัติศาสตร์เสมอมา ดิฉันจึงไม่เห็นด้วยต่อข้อความของท่านอาจารย์ ดร.ชาญวิทย์ที่ว่า “วิชาประวัติศาสตร์เป็นวิชาที่ค่อนข้างน่าเบื่อหน่ายในเมืองไทย ไม่ค่อยมีคนอยากจะเรียนกันมากนัก….” จนตลอดบทความ

ดิฉันเห็นด้วยกับสามพิธีกรในรายการTop ข่าวเที่ยง โดยเฉพาะในประเด็นที่พอสรุปได้ว่าประเด็นที่เป็นแง่ลบของวิชาประวัติศาสตร์จากบทความข้างต้น ไม่ใช่อยู่ที่ตัววิชาประวัติศาสตร์ แต่อยู่ที่ตัวผู้สอนหรือถ่ายทอดวิชาและเนื้อหาประวัติศาสตร์มากกว่า ซึ่งดิฉันขอเสริมว่าผู้ศึกษาและผู้สอนหรือผู้ถ่ายทอดประวัติศาสตร์ ต้องดำเนินการด้วยความระมัดระวังผ่านการพิจารณาไตร่ตรองอย่างรอบคอบ วิเคราะห์สังเคราะห์นำเสนอเรื่องราวอย่างต่อเนื่องด้วยเหตุผล อันมีหลักฐานที่เชื่อถือได้และอ้างอิงได้อย่างรอบด้านรองรับ โดยปราศจากอัคติหรือให้มีอัคติน้อยที่สุด

วิชาประวัติศาสตร์จึงเป็นวิชาที่มีคุณค่ามีความสำคัญทำให้ผู้ศึกษามีเหตุผลรอบคอบรู้จักตนเองและ “รากเหง้า”ของตน ตระหนักถึงคุณค่าความสำคัญของสถาบันหลักของชาติ ขณะเดียวกับที่รู้จักผู้อื่นด้วยในลักษณะ”รู้เขารู้เรา”ซึ่งย่อมเป็นผลดีกับผู้เรียนรู้ประวัติศาสตร์ในแนวทางที่ถูกต้องตามหลักวิชาการ ดิฉันเพียงต้องการแสดงความคิดเห็นทางวิชาการให้ปรากฏเป็นอีกแนวทางหนึ่ง