เมื่อเวลา 07.00 น. วันที่ 2 มีนาคม 2565 เรือเอก สุเทพ แสงอ่วม หัวหน้าสถานีเรือ นรข. อ.ธาตุพนม จ.นครพนม ประสานงานร่วมกับ เจ้าหน้าที่กู้ภัยสมาคมสว่างนาวาธาตุพนม ร่วมกับเจ้าหน้าที่เกี่ยวข้อง หลังจากรับแจ้งจากชาวบ้าน พบสภาพศพ ผู้สูญหายในน้ำโขง คือ นางวีณา อายุ 44 ปี ชาว อ.ภูพาน จ.สกลนคร ตำแหน่งนักวิชาการ ชำนาญการ กองการศึกษาเทศบาลตำบลแห่งหนึ่งใน จ.สกลนคร หลังอุ้มลูกสาววัย 7 ขวบ กระโดดแม่น้ำโขงสูญหาย บริเวณท่าเทียบเรือประตูโขงในเขตเทศบาลตำบลธาตุพนม เมื่อช่วงเย็นของ วันที่ 27 กุมภาพันธ์ 2565 ที่ผ่านมา
โดยทางเจ้าหน้าที่มีการระดมการค้นหาทางผิวน้ำ และใต้น้ำมานานกว่า 3 วัน แต่ไม่พบ จนกระทั่งเช้าวันนี้พบศพผู้สูญหายลอยอืด ติดริมฝั่งแม่น้ำโขง เขตพื้นที่ ต.น้ำก่ำ อ.ธาตุพนม จ.นครพนม ห่างจากจุดเกิดเหตุ ประมาณ 4 -5 กิโลเมตร คาดว่าไหลไปตามกระแสน้ำโขง ที่หดหู่ใจมากที่สุด คือสภาพศพของผู้เสียชีวิตทั้ง 2 แม่ลูกยังอยู่ในสภาพกอดกันกลม แม่สวมชุดวอร์มกางเกงสีดำ เสื้อกีฬาสีเหลือง ส่วนลูกสาวกางเกงขาสั้นชุดสีน้ำเงิน คาดว่าเป็นการตั้งใจกอดลูกกกระโดดน้ำโขง เพราะคิดสั้นจากภาระหนี้สินปัญหาส่วนตัวรุมเร้า เพราะญาติระบุว่ามีปัญหาหนี้สิน และเคยหย่าร้างกับสามี เมื่อ 3-4 ปีที่ผ่านมา ต้องดูแลบุตรสาวคนเดียวเพียงลำพัง อย่างไรก็ตามทางตำรวจ และแพทย์เวรโรงพยาบาลสมเด็จพระยุพราชธาตุพนม จะได้ตรวจสอบชันสูตรเก็บหลักฐาน ประกอบการดำเนินคดีตามกฎหมายต่อไป ก่อนส่งให้ญาตินำไปบำเพ็ญกุศลที่ จ.สกลนคร ตามประเพณี
ทั้งนี้ จากการสอบถาม พ่อค้า ขายปลาไหล ปล่อยทำบุญ บริเวณใกล้จุดเกิดเหตุ ชื่อ นายมิตร วุธฒนา อายุ 60 ปี พ่อค้าขายปลาไหลปล่อยทำบุญ ริมน้ำโขง เล่านาทีได้พูดคุยกับสองแม่ลูกว่า ก่อนเกิดเหตุพบสองแม่ลูกมาพูดคุยสอบถาม เรื่องติดต่อเรือนั่งท่องเที่ยวชมแม่น้ำโขง ช่วงเวลาประมาณ 16.00 น. วันที่ 27 กุมภาพันธ์ 2565 จากนั้น ได้ลงไปนั่งเล่นตรงบันไดอัฒจันทร์ ริมฝั่งแม่น้ำโขง และได้พูดคุยสอบถาม ขอซื้อปลาไหล จำนวน 1 ถุง เป็นเงิน 100 บาท สอบถามทราบว่า เดินทางมาจาก จ.สกลนคร เพื่อพาลูกสาวมาทำบุญ ก่อนที่จะนำปลาไปปล่อย และนำถังกลับมาส่งคืน ก่อนลงไปนั่งเล่นอีกรอบยังสอบถามย้ำไปมา ว่าระดับน้ำลึกแค่ไหน ตนยังได้พลั้งปากพูดไปว่า ลึกมาก ถ้าตกลงไปเตรียมลอยอังคารเลยจากนั้นห่างกันไม่นาน หญิงสาวดังกล่าวได้ให้ลูกสาวขึ้นมาซื้อน้ำดื่ม 1 ขวด ซึ่งตนยังมองเห็นในระยะสายตา จากนั้น ผู้ตายยังได้ตะโกนเรียกบอกว่าขอลงไปนั่งเล่นบนเรือริมฝั่งโขง ตนจึงได้บอกว่าให้ระวังด้วยนะ น้ำลึกกลัวพลัดตก ผู้ตายจึงได้บอกอีกว่า ถ้าจะกลับให้เรียกด้วย เพราะเป็นเวลาใกล้พระอาทิตย์ตกดิน สุดท้ายตนแปลกใจถึงเวลาตนจะกลับ เป็นเวลาประมาณกว่าชั่วโมง ยังไม่ขึ้นมา และใกล้มืดแล้ว จึงตะโกนเรียกหลายครั้ง ไม่ตอบ เดินลงไปดู ไม่พบแล้ว จึงแจ้งเจ้าหน้าที่มาตรวจสอบ พบเพียงกุญแจรถ รองเท้า กระเป๋า เงินในเรือ ตกใจมาก คิดว่าตกน้ำโขงสูญหายแล้วพ่อค้ากล่าวอีกว่า สำหรับจะสันนิษฐานว่าเป็นอุบัติเหตุพลัดตก คงเป็นเรื่องยาก เพราะตนสังเกตพฤติกรรมก่อนที่จะเกิดเหตุ พบพิรุธหลายอย่างในการพูดคุย ผู้ตายชอบถามย้ำว่าน้ำลึกแค่ไหน อีกทั้งผิดปกติสีหน้าไม่ร่าเริงเศร้าหมอง เหมือนคนเครียด ถ้าพลัดตกต้องมีการตะโกนเรียกขอความช่วยเหลือ ตนได้ยินเสียงแน่นอน เพราะอยู่ห่างกันในระยะไม่ไกลมาก จากริมตลิ่ง เชื่อว่าคงไปนั่งชั่งใจอยู่นาน ก่อนที่จะตัดสินใจพาลูกกอดกันลงน้ำ แต่คงไม่ใช้ลักษณะกระโดด เพราะไม่มีเสียงดัง แต่คงใช้วิธีการกอดลูกสาวหย่อนตัวลงจากเรือ ก่อนที่จะจมน้ำสูญหาย แต่อย่างไรเป็นเพียงข้อสันนิษฐานของตน ส่วนสาเหตุแท้จริงขึ้นอยู่กับเจ้าหน้าที่ตรวจสอบ ซึ่งรู้สึกหดหู่ใจมาก.
ข่าว/ภาพ ประทีป วชิระธัญญากุล ผู้สื่อข่าวภูมิภาค จ.นครพนม
