“อัษฏางค์” งงตรรกะซื้อ “คาร์ซีท” เพื่อปลอดภัย ไปบ่นจะอดตาย ทั้งๆรถราคาเป็นแสนเป็นล้าน

ราชกิจจานุเบกษา เผยแพร่ พ.ร.บ.จราจรทางบก เด็กอายุไม่เกิน 6 ปี ต้องนั่งและมีที่นั่งนิรภัยสำหรับเด็ก (Car seat) ฝ่าฝืนปรับ 2,000 บาท พอมีประกาศนี้ออกมาก็เกิดกระแสขึ้นในสังคมทันที ซึ่งผมเห็นแล้วยังแอบนึกในใจ ว่านี่ถ้าฝรั่งเข้าใจภาษาไทย มันต้องเป็นเรื่องน่าอายชาวโลกแน่ๆ

คนไทยบางคนบางกลุ่ม เขาออกมาเรียกร้อง โจมตี ด้อยค่า ว่าทำไมเมืองไทยยังไม่เป็นประเทศที่พัฒนาแล้ว รัฐบาลไทยบริหารประเทศยังไง ประเทศไทยถึงยังไม่เป็นประเทศที่พัฒนาแล้ว แต่เชื่อได้ว่า พวกเขาเหล่านั้น ไม่เข้าใจว่า ประเทศที่พัฒนาแล้วคืออะไร เป็นอย่างไร เขาคิดว่า ประเทศที่พัฒนาแล้ว คือประชาชนอยู่ดีกินดี มีเทคโนโลยีทันสมัยใช้ในประเทศ แต่เขาลืมคิดว่า ตัวเขาและคนรอบตัว อยู่ดีกินดีมานานแล้ว และมีทุกอย่างใช้ที่ชาวโลกมี มานานแล้ว แต่สิ่งหนึ่งที่พวกเขาไม่มี และที่ชาวโลกในประเทศที่พัฒนาแล้วมีคือ การมีมารยาทและการเคารพกฎหมายจราจรอย่างเคร่งครัด ความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สินจากการใช้รถใช้ถนนและในการเดินทาง ที่ออสเตรเลีย ถ้าเด็กไม่นั่งคาร์ซีท จะถูกปรับ $337 หรือประมาณ 8,000 บาท พร้อมตัด 3 แต้ม คุณอาจคิดว่า 3 แต้มน้อยนิดเดียว แต่ความจริงคือ รัฐจะให้ผู้ขับขี่ทุกคน 12 แต้มทุก 3 ปี หมายความว่า ถ้าถูกตัดหมด 12 แต้ม จะถูกห้ามขับรถ จนกว่าจะครบ 3 ปี ส่วนในอเมริกาแค่เรื่องไม่มีคาร์ซีท ต้องไปขึ้นศาลกันเลยทีเดียว

คนไทยพูดต่อๆ กัน จนเชื่อตามกันว่า การต้องซื้อคาร์ซีท คือ ค่าใช้จ่ายที่เพิ่มขึ้น คือความสิ้นเปลือง แล้วออกมาพูดว่า จะอดตายกันอยู่แล้ว แต่เขาพร้อมหรือถ้ายังไม่พร้อมก็ทำทุกอย่างเพื่อจะได้มีเงินพร้อมไปเปลี่ยนล้อแม็กซ์ เปลี่ยนเครื่องเสียงราคาเป็นหมื่นเป็นแสน โดยไม่บ่นอะไร แถมมีคนชื่นชมและทุกคนอยากเอาเป็นเยี่ยงอย่าง แต่คาร์ซีท คือความปลอดภัยของชีวิตลูกหลาน ราคาเพียงหลักพัน เขาบ่นกันทั้งเมือง แล้วพยายามยกคาร์ซีทราคาหลักหลายหมื่นขึ้นมาพูด เพื่อให้คนเชื่อตามว่า มันเป็นสินค้าสิ้นเปลืองที่ราคามหาโหด ทำไมต้องซื้อของแพง ทำไมต้องซื้ออันที่มันมีราคามหาโหด แค่หลักพันก็ทำให้ชีวิตลูกหลานของคุณมีความเซฟตี้แล้ว แถมยังเป็นการทำตามกฎหมาย และเป็นการกระทำของผู้มีอารยะ เหมือนนานาอารยประเทศที่เขาเป็นประเทศที่พัฒนาแล้ว อยากเป็นประเทศที่พัฒนาแล้ว มันต้องทำสิ่งพวกนี้

เหมือนคุณทำมาหากินในแต่ละเดือนได้เงินมากมายมหาศาล แล้วพอคุณออกไปนั่งร้านอาหารดีๆ หรูหรา แล้วคุณใช้มือจกอาหาร พูดไปในขณะที่ข้าวเต็มปาก ส่งเสียงด่ากันดังสนั่นใน ภัตตาคารในโรงแรม แล้วพอมีพนักงานมาเตือน คุณบอกว่า ฉันเป็นลูกค้า ฉันมีเงินจ่าย แกต้องบริการฉัน แกต้องเอาใจฉัน แบบนี้คุณว่า คนอื่นผู้มีความเป็นอารยชนจะมองคุณอย่างไร
ฉันใดฉันนั้น คุณขับรถยนต์ราคาเป็นหลายแสนหลายล้าน ถนนที่วิ่งเป็นถนนชั้นดี เมืองไทยของคุณมีตึกระฟ้าท่วมกรุงเทพ แต่ประเทศไทยของคุณไม่มีกฎหมายให้คนขับรถโดยไม่คาดเข็มขัดนิรภัย ขี่มอเตอร์ไซค์โดยไม่ต้องสวมหมวกกันน็อก นั่งบนกระบะหลังกันเป็นโหล และเด็กไม่มีคาร์ซีท มันคือภาพเดียวกับการไปนั่งกินอาหารในร้านอย่างที่เล่าไปข้างต้น คุณคนไทยซื้อรถราคาหลายแสนถึงหลายล้านได้ แต่มีปัญหากับคาร์ซีทราคาหลักพัน ผมงงกับตรรกะนี้มาก