กว่า “เต้” จะมีวันนี้ ยกพวก ไล่ ยิงฟันแทง สู้คดีในคุก 2ปี เมียทิ้ง เพื่อนหนี

กองบรรณาธิการ Top News พามาพูดคุยกับบุคคลต้นเรื่อง แกนนำคนสำคัญในการจัดตั้งกลุ่มปกป้องสถาบัน มุ่งหวังทำดีเพื่อชาติบ้านเมือง นั่นก็คือ เต้ อาชีวะ ตำแหน่งผู้ประสานงาน กลุ่มอาชีวะปกป้องสถาบัน หรือหลายคนรู้จักกันดีในนาม “เต้ อาชีวะ”

เด็กอาชีวะย่านบางนา ยกพวกฟันตี ฆ่าคนตายประกาศชัยชนะ

ในอดีตเมื่อปี 2540 ครับผมเคยศึกษาโรงเรียนอาชีวะโรงเรียนหนึ่งย่านบางนามีเรื่องตีรันฟันแทงเพื่อศักดิ์ศรี ทุกวัน สุดท้ายสิ่งที่ได้รับคือ คดีความที่เกิดขึ้น เพราะในระหว่างเรียนผมเคยยิงคนตายโดนจับดำเนินคดีและพิพากษาโทษจำคุกสองปีในช่วงนั้น ผมยังเป็นเยาวชนโทษจำคุกเลยน้อยเป็นการส่งฝึกสถานฝึกบ้านกรุณาหรือที่คนเรียกกันว่าบ้านเด็ก และได้ประกันตัวในระหว่างสู้คดี จากนั้นได้กลับมาเรียนอีกครั้งหนึ่งในช่วงวัยรุ่นหัวร้อนมีความรุนแรงและค่านิยมของคำว่าศักดิ์ศรีแบบผิดๆจากรุ่นพี่สู่รุ่นน้องจึงก่อเหตุ ซ้ำอีกในช่วงอายุ 18 ปี บริบูรณ์ในคดีที่เจ้าพนักงานตำรวจแจ้งข้อกล่าวหาว่า”พยายามฆ่า”

พ่อแม้กู้หนี้ยืมสินสู้คดี ส่วนเพื่อนรักหนีหาย

ในระหว่างถูกดำเนินคดี ผมก็ไม่เคยได้รับการช่วยเหลือจากเพื่อน พี่ น้อง ที่ปลูกฝังมาแบบผิดๆเลย การประกันตัวคดีพยายามฆ่าก็มีแต่พ่อที่คอยกู้หนี้ยืมสินเช่าหลักทรัพย์มาประกันตัวให้ผมได้มีอิสระในการต่อสู้คดี เนื่องจาก ในระหว่างที่ต่อสู้คดีครั้งนั้น กระผมก็ได้เรียนไปด้วยจนมาถึงปี 2543 เดือนกันยายน คดีฆ่าคนตายศาลฎีกาพิพากษายืนตามชั้นอุทธรณ์คือจำคุกขั้นต่ำหนึ่งปีหกเดือนขั้นสูงสองปีและในวันที่พิพากษานั้นผมหมดสิทธิ์ที่จะฟ้องและ ไม่มีสิทธิ์เรียนต่อจน ตัดภาพมาถึงวันปล่อยตัวในวันที่ 12 สิงหา 2545 คือ”วันแม่แห่งชาติ”

แต่เมื่อย้อนนึกกลับไป ในระหว่างที่ถูกคุมขังอยู่ในบ้านเด็ก คำว่าศักดิ์ศรีคำว่าเพื่อนพ้องคำว่าพี่น้องสุดท้ายแล้วแม้แต่แฟนเราเองก็ไม่เหลือใครเลยผมต้องอยู่ในบ้านเด็กเป็นเวลาสองปีรับรู้ เรื่องราวภายนอกก็มีแค่ครอบครัวของผมคนที่ห่วงผมมากที่สุดก็คือพ่อผมไม่เคยมีครั้งใดที่เพื่อนผมรุ่นพี่ผมจะมาเยี่ยมผมสักครั้งหนึ่ง ส่วนแฟนผมมาเยี่ยมผมสามครั้งแล้วเขาก็หายไป ภาระที่ตกเหลืออยู่ก็คือพ่อผมที่เฝ้าเยี่ยม ทุกๆเดือน

ในระยะ 2 ปี เพื่อนเขียนจดหมายหา แค่ 1 ฉบับ

ระหว่างที่ผมอยู่ข้างในเฝ้ารอจดหมายจากแฟนจากเพื่อนจากรุ่นพี่เชื่อไหมว่าจากเพื่อนมีแค่หนึ่งฉบับในระยะเวลาสองปี ส่วนจากแฟนมีแค่หกฉบับแล้วก็หายไป…เรื่องนี้เราจะโทษใครไม่ได้เพราะคำว่าศักดิ์ศรีและคำบอกเล่า ของรุ่นพี่สู่รุ่นน้องความคิดในตอนเรียนมันเท่มันดูดีแต่หารู้ไม่สิ่งที่ได้รับคือความอ้างว้างเดียวดายโดดเดี่ยว สองปีที่ใช้ชีวิตอยู่ข้างในทำให้ผมได้คิดอะไรหลายอย่างและสุดท้ายที่ทำให้ผมคิดได้มากที่สุดสำคัญที่สุด คือความรักจากครอบครัวความรักจากพ่อที่ไม่เคยทิ้งผม