“เช็ค สุทธิพงษ์” เดือด ลั่นขอเผือก กระแสปั่นด้อยค่าพระเกี้ยว ฟาดหนักจุฬาฯปล่อยเกิดปัญหา ไม่สั่งสอนนิสิตรู้คุณค่าของสูง

ล่าสุดเช็ค สุทธิพงษ์ ได้โพสต์ข้อความ ระบุเพิ่มเติมอีกด้วยว่า เสือก 2แต่ผมคิดว่า การเอาภาพเหล่านี้มาเผยแพร่ซ้ำ ในช่วงที่มีกระแสแห่พระเกี้ยว ไม่ใช่เป้าหมายที่แท้จริง ที่งานศิลปะชิ้นนี้ต้องการสื่อสะท้อน เป้าหมายที่แท้จริง ไม่ใช่แค่ตีกระทบงานประเพณีของสถาบัน ถ้ายังไม่ลืมวาทะกรรม ส่อเสียด กระทบกระเทียบเปรียบเปรย ของกลุ่มล้มเจ้า ต่อรัฐบาลชุดก่อนว่า เหมือนหมามีเจ้าของ

ผมคิดว่างานชิ้นนี้ มีความเชื่อมโยงกับความหมายนั้น

เจ้าของหมาที่พูดถึงกันอย่างคึกคะนอง หมายถึงใคร ผมคงไม่ต้องบอก

ฉะนั้น ถ้าผมจะตีความแบบเขลาๆว่า สัญญลักษณ์(เทียม)พระเกี้ยว คือสัญญลักษณ์ที่ตั้งใจใช้แทนความหมาย ถึงผู้ซึ่งถูกเปรียบเปรยว่าเป็นเจ้าของหมา

และอาหารหมา ก็คือผลประโยชน์ ลาภ ยศ ที่หว่านไว้ ทำให้บรรดาหมา ยอมเชื่องเชื่อ หมอบ กราบ เทิดทูน

และบรรดาหมา กับกฎหมายที่เป็นเหมือนหมอนรองพระเกี้ยวเหล่านั้นแหละ

ที่เป็นมือไม้หรือข้ารับใช้ คอยเห่า ขู่ กัด กดทับ หรือจำกัดอิสระ เสรี ทางความคิด ความเห็น การแสดงออก(ซึ่งก็คือเนื้อหาในกระดาษเหล่านั้น)ไว้

ถ้าผมงี่เง่า เพ้อเจ้อ เลื่อนเปื้อนไป ก็ขออภัยด้วย

ความคิด ความเข้าใจ ต่อประชาธิปไตยแบบมาม่าปลากระป๋อง ของคนหนุ่มสาว(ที่คิดว่าตัวเอง)หัวก้าวหน้า

คือปลงใจเชื่อว่า ประชาธิปไตยเป็นที่สุดของความก้าวหน้าหรือความเจริญ ส่วนสมบูรณาญาสิทธิราชหรือเผด็จการ คือความล้าหลังหรือความเสื่อม

ชุดความคิดขาวดำ ของฝ่ายที่สถาปนาตนเป็นผู้อภิวัฒน์ ฝังใจว่าประเทศชาติล้าหลัง เพราะการก่อกบฎ รัฐประหาร

ทั้งๆที่ว่าไปแล้ว 2475 ก็น่าจะมีส่วนเป็นต้นเหตุของความวุ่นวายของประเทศที่สำคัญ

เจ้า ซึ่งเป็นตัวแทนของสมบูรณาญาสิทธิราช ถูกทำให้คนรุ่นใหม่เข้าใจว่า คือผู้อยู่เบื้องหลังการรัฐประหารมาโดยตลอด

เพราะฉะนั้น เจ้าก็คือสาเหตุที่ทำให้ประเทศชาติไม่เจริญ

ความแย่ของสังคม ความยากลำบากและไร้อนาคตของพวกคนรุ่นใหม่ จึงโทษเจ้ากันเป็นหลัก มองไม่เห็นปัญหาจากตัวเองและสิ่งอื่นใดในวงวัฏ

ความเชื่อเหล่านี้มาจากการสร้างความเท็จ ที่ไม่มีหลักฐาน ใส่ร้ายเจ้า เล่าสู่กันมาอย่างต่อเนื่อง เป็นขบวนการ

ซึ่งหัวจิตหัวใจที่มีเลือดเนื้อของเจ้า คงขมขื่นน่าดู

โดยเฉพาะการบิดเบือน ล้างสมอง จากหนังสือสองเล่ม คือ“ขุนศึก ศักดินา พญาอินทรี”และ“ขอฝันใฝ่ในฝันอันเหลือเชื่อ” ที่เอามาจากงานวิทยานิพนธ์ของอาจารย์จุฬาคนหนึ่ง

ซึ่งถูกตีแผ่ แฉโพยแล้วว่า หลักฐานที่อ้างอิงในวิทยานิพนธ์นั้น ล้วนเป็นเท็จ

จนได้ชื่อว่าเป็นวิทยานิพนธ์ลวงโลก ถูกผู้เสียหายฟ้องเป็นคดี บัณฑิตวิทยาลัยจุฬาให้ระงับการเผยแพร่ แต่ไม่ให้แก้ไข

เหตุผลที่อ้าง คือไม่มีอำนาจ กฎเกณฑ์ไม่ได้เขียนไว้ให้

หมายถึงความฉิบหาย ปั่นป่วน แตกแยกของบ้านเมือง ความมั่นคงของสถาบันกษัตริย์ ชีวิต อนาคตของคนหนุ่มสาวกี่คนที่ต้องสังเวย

ไม่มีความหมายเท่าความปกติสุขของมุสาจารย์คนนั้น

ความรับผิดชอบอย่างกล้าหาญของจุฬา แค่เก็บเชื้อไวรัสร้าย ที่ตัวเองเป็นต้นตอเผยแพร่ใส่หลอดแช่ตู้

ขณะที่เชื้อโรคร้ายนี้ระบาดลาม สร้างซอมบี้ไปทั่วแล้ว

โคตรสง่างาม สมเกียรติภูมิมหาวิทยาลัย ที่เจ้าพระราชทานให้ทุกอย่าง แม้กระทั่งชื่อและหัวใจ

การเอาสิ่งเทียมพระเกี้ยว ที่อธิบายว่าเป็นของที่ซื้อจากสำเพ็ง มาสร้างสื่อส่อเสียด แล้วบอกว่าไม่ได้เจตนาสื่อถึงสถาบัน

ก็เหมือนกับการที่ผมยกนิ้วกลางให้ใครสักคน แล้วบอกว่านี่ไม่ใช่การให้กล้วยนะ แต่ผมกำลังชมว่าคุณเป็นคนดีจังเลย

คำอ้างของผม เปลี่ยนสามัญสำนึก ความรู้สึก ความเข้าใจของสังคมได้มั้ย

เพราะสัญญา หรือความจำได้หมายรู้ ที่คนทั้งโลกเข้าใจต่อการชูนิ้วกลางนั้น แปลว่าอะไร มันถูกฝังชิปไว้แล้ว

เหมือนพอเห็นสัญญลักษณ์พระเกี้ยว ไม่ว่าของแท้ ของเทียม ของแทน ก็ระลึกได้ว่า สื่อหรือเชื่อมโยงถึงอะไร

ของอื่นมีตั้งเยอะ ที่จะเอามาสร้างสรรค์งาน และแสดงความปรารถนาดีต่อสังคมได้ ไม่เลือก

ถ้าแบบนี้ ผมก็มีสิทธิ์ที่จะคิดได้มั้ยวะ ว่า ที่อ้างนั้นฟังไม่ขึ้น ที่แท้ก็ตั้งใจแซะสถาบัน

แต่นั่นแหละ ถึงคิดผมก็ยังไม่เชื่อ ให้น้ำหนักว่า เป็นเพราะความอ่อนด้อยต่อโลก ไม่ใช่ความเลวร้ายของจิตใจมากกว่า

ไม่ว่าใครก็ตาม จะยกหางว่าตัวเองก้าวหน้าได้อย่างไร ถ้าสมาทานการบิดเบือน ใส่ร้าย และยังจมปลักกับอุปาทานว่าปัญหาทุกอย่าง มาจากสถาบัน

ลองใช้ปัญญา คิด-วิเคราะห์-แยกแยะ ดูหน่อยดีมั้ย

ปักเป้ากลางนาอย่างผม จึงอยากถาม(บาง)จุฬากลางเมืองว่า

เชื่อกันจริง ๆ เหรอครับ ว่าเจ้าคือต้นตอของความขัดหูขัดตาทั้งปวง ถ้าล้มเจ้าได้ ประเทศนี้จะอภิวัฒน์ทันตา เจริญก้าวหน้าทันที